Historia Parku Pałacowego rozpoczyna się na przełomie XVIII i XIX wieku w ramach zespołu parkowo – pałacowego w Kościelcu należącego do rodziny Szembeków. Od 1790 roku dziedzicem majątku był też Wincenty Borzęcki, który przejął majątek dzięki związkom rodzinnym z Szembekami. Po upadku powstania listopadowego w 1831 roku majątek powrócił do rodziny. W kolejnych latach był własnością Wodzickich, a po II wojnie światowej Starzeńskich.

Pałac przekształcony został z dawnej siedziby folwarcznej znajdującej się we wsi rycerskiej jaką był Kościelec. Siedziba wznosiła się na najwyższym punkcie wzgórza, wybudowana została pierwotnie w stylu klasycystycznym, a po przebudowie według projektu architekta krakowskiego Tadeusza Stryjeńskiego zyskała neobarokowe formy. Pałac spłonął w niewyjaśnionych okolicznościach w styczniu 1943 roku i nie został odbudowany. Jego ruiny rozebrano w latach 80. XX wieku.

Według mapy katastralnej z 1848 roku zespół parkowy tworzyła rezydencja i część gospodarcza wraz z geometrycznym ogrodem użytkowym oraz częścią parkową, tworzącą swobodną postać. Czytelny był rozdział parku na część gospodarczą z warzywnikiem i ozdobny park krajobrazowy.

Obecnie zachował się tylko Park Pałacowy z wyniesionym tarasem w miejscu, gdzie kiedyś stał pałac. Na terenie parku od wschodu występują zabudowania gospodarcze, w północno – zachodniej części pozostałości ogrodu użytkowego, a od wschodu dojazdowa aleja kasztanowa. W bezpośrednim sąsiedztwie parku mieści się Kościół parafialny pod wezwaniem świętego Jana Chrzciciela. Prace rewaloryzacyjne Parku Dworskiego trwały w latach 2016 – 2022, zgodnie z zalecenia konserwatorskim przywrócenia terenu do stanu z 1880 roku. Przy ulicy Dworskiej umocniono pozostałe fundamenty, powrócił 160-metrowy kamienny mur i ścieżki w miejscach z czasów świetności Parku, stanęły nowe ławki, stoliki i latarnie. Bardzo ważnym elementem jest odtworzona figura Chrystusa Miłosiernego znajdująca się na załamaniu muru w pobliżu kościoła.