Kościół świętego Walentego jest cmentarnym kościołem stojącym na cmentarzu, na zachodnim skraju wsi, po prawej stronie drogi prowadzącej do Nowej Białej. Pierwotnie w miejscu tym stał drewniany kościółek wzniesiony w 1516 roku. Obecna świątynia została wzniesiona w latach 1761 – 1796. W 1796 roku został położony na świątyni nowy dach. W tym czasie zbudowano również nową sygnaturkę. W oknach znajdują się witraże z pracowni Igora Twerdokchliba, które ukazują Chrystusa Zmartwychwstałego oraz Pietę. Ostatni generalny remont kościoła został przeprowadzony w 2002 roku.

Ołtarz główny powstał zapewne niedługo po wybudowaniu kościoła w 1761 roku. Bramki ołtarza są nadal używane. Podczas odpustu św. Walentego (14 lutego) wierni mają możliwość okrążenia ołtarza z zapalonymi świecami, odmawiając modlitwy w intencji chorych. W środek ołtarza wstawiono centralną część tryptyku z 1516 roku przedstawiającego świętych Stanisława, Walentego i Mikołaja, tzw. „Święta rozmowa”, a kwatery tryptyku zawieszono na ścianach prezbiterium. Szczególnie interesujący ołtarz z 1772 roku znajduje się w nawie świątyni. W polu głównym znajduje się obraz Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej z drugiej połowy XVIII wieku. Według przedwojennego inwentarza, a także „Katalogu Zabytków Sztuki w Polsce” z 1953 roku w ołtarzu znajdował się również obraz błogosławionej Kingi z 1772 roku. Obraz ten zaginął w latach siedemdziesiątych XX wieku w niewyjaśnionych okolicznościach. Według jednego z badaczy dziejów kościoła został przeniesiony do kościoła parafialnego św. Marcina w Krempachach. Ołtarz nazywany jest ze względu na swą niezwykłą formę „feretronowym”. Punktem dominującym w strukturze ołtarza jest oprócz przepychu ornamentu ogromna gloria wieńcząca nastawę, wielkością odpowiadająca wysokości całej kondygnacji. Z kolei przy ścianie północnej kościoła zawieszona jest ambona z trzeciej ćwierci XVIII wieku. Na zaplecku ambony umieszczony jest obraz przedstawiający św. Jana Nepomucena.

Jest to obiekt murowany i otynkowany, zbudowany na planie prostokąta, z półokrągło zamkniętym prezbiterium, dobudowanymi z boku kruchtami i zakrystią. Na kalenicy dachu znajduje się sygnaturka zwieńczona krzyżem. Zamiast wieży posiada on jedynie sygnaturkę wieńczącą czterospadowy, kryty blachą dach.  Kościół jest jednonawowy z prezbiterium zamkniętym półkoliście. Wewnątrz sklepienia kolebkowe z lunetami. Prezbiterium oddzielone od nawy ścianą arkady tęczowej o półkolistym łuku. Do prezbiterium przylega od północny zakrystia na planie prostokąta. Z kolei przy południowej ścianie nawy znajduje się kruchta z wejściem do świątyni ozdobiona wklęsło-wypukłym przyczółkiem. Na zachodniej ścianie nawy chór muzyczny wsparty jest na dwóch kolumnach z dostępnymi drewnianymi schodami od strony południowej nawy.

Wnętrze artykułowe zdwojonymi pilastrami podtrzymującymi gurty sklepienne. Otwory okienne umieszczone są w południowych i północnych ścianach nawy oraz prezbiterium – prostokątne, zamknięte półkoliście, wypełnione witrażami. Wejście do zakrystii od strony prezbiterium prowadzi poprzez kamienny portal z iluzjonistycznie malowanymi kanelowanymi kolumnami o korynckich kapitelach, wspierającymi profilowany gzyms, przyczółek trójkątny z wpisanym w polu Okiem Opatrzności.

Zewnętrzne elewacje bez dekoracji, skromne, otynkowane, oszkarpowane w nawie. Prezbiterium i nawa nakryte jednym, czterospadowym dachem z wieżą na sygnaturkę na zachodnim zakończeniu nawy. Do zachodniej fasady kościoła dostawiona jest kruchta na planie prostokąta, nakryta dwuspadowym daszkiem, od przodu ujęta przyczółkiem w kształcie wklęsło-wypukłym z uskokami. Z trzech stron kruchty prostokątne otwory wejściowe zamknięte półkoliście. Do kościoła prowadzi wejście przez kruchtę zachodnią oraz przez kruchtę od południa i jedno od strony północnej przez zakrystię. Zewnętrze obramienia okienne roślinną dekoracją sztukatorską. Całą powierzchnię sklepienia pokrywa dekoracja wykonana w tynku, naśladująca ulistnione łodygi, motywy kwiatowe, tulipany, róże i lilie, a także Oko Opatrzności, narzędzia Męki Pańskiej, gwiazdy, serca, główki anielskie i wiązane szarfy. Prawdopodobnie dekorację tę wykonano w 1893 roku.

Wyposażenie świątyni to przede wszystkim: rokokowy ołtarz główny, chrzcielnica z piaskowca w kształcie kielicha z 1746 roku, rokokowa ambona i chór.

Teren przykościelny jest otoczony kamiennym, murem nakrytym drewnianym daszkiem, jednospadowym, nachylonym na zewnątrz. W obrębie placu przykościelnego znajduje się cmentarz.