Latem 1914 r. zamiast planowanych dwóch – Legionu Wschodniego iLegionu Zachodniego – powstał ostatecznie tylko ten ostatni. Wkrótcejednak wciąż rosnące w siłę oddziały Legionu Zachodniego weszły do walkiw składzie jednego pułku, którym dowodził Józef Piłsudski. W połowiegrudnia 1914 r., dzięki wciąż trwającemu napływowi ochotników, powstała IBrygada Legionów Polskich, dowodzona przez Piłsudskiego, awansowanegona brygadiera.

Tymczasem sformowane we wrześniu 1914 r. nowe pułki legionowe (II i III)zostały przez dowództwo austro-węgierskie przerzucone w KarpatyWschodnie, gdzie jesienią i zimą toczyły bardzo ciężkie walki. Tam też wmaju 1915 r. sformowano z nich II Brygadę, zwaną „Karpacką”. W tymsamym czasie powstała też III Brygada, sformowana z IV i VI pułkupiechoty legionowej.
Wszystkie trzy brygady połączono dopiero w październiku 1915 r., gdyrzucono je na front na Wołyniu. Łącznie liczyły wówczas ok. 16,5 tys.żołnierzy. W połowie 1916 r. brygady te oficjalnie weszły w składPolskiego Korpusu Posiłkowego, a potem Polskiej Siły Zbrojnej walczącejjuż nie u boku armii austro-węgierskiej, a niemieckiej.

W lipcu 1917 r. Piłsudski wywołał tzw. kryzys przysięgowy – legioniści z I i III Brygady odmówili złożenia przysięgi na wierność cesarzowi niemieckiemu. Część z nich internowano, Piłsudskiego uwięziono w Magdeburgu, a resztę żołnierzy (pochodzących z Galicji) wcielono do armii austro-węgierskiej. Większość II Brygady przysięgę złożyła, jednak gdy w lutym 1918 r. państwa centralne na mocy traktatu brzeskiego oddały Chełmszczyznę rodzącej się niepodległej Ukrainie, żołnierze ci przedarli się pod Rarańczą przez front do Rosji. Tak zakończyła się epopeja legionowa, o której pamięć starannie pielęgnowały elity II Rzeczpospolitej. Inna sprawa, że wielu członków tych elit, zwłaszcza wojskowych, przeszła przez szeregi Legionów.