Nieopodal gmachu głównego Muzeum Tatrzańskiego stoi okazały drewniany budynek z 1883 roku, od początku związany ze szkolnictwem. Powstał jako gmach Szkoły Snycerskiej, która miała wspierać rozwój uzdolnionej ludności góralskiej oraz lokalny przemysł. Do końca XIX wieku szkoła propagowała i w architekturze i w zdobnictwie wzorce tyrolskie - ówczesny standard europejski tak dobrze zaznaczony w zabytkowej architekturze drewnianej Szczawnicy i Krynicy. Wpływ na to mieli węgierscy dyrektorzy szkoły. Dorobek miejscowej sztuki ludowej doceniony został przez szkołę dopiero w roku 1901, kiedy jej dyrektorem został Polak – Stanisław Barabasz, pierwszy polski narciarz, propagator tak zwanego stylu zakopiańskiego przychylny działalności Stanisława Witkiewicza.

W roku 1918 szkoła została przemianowana na Państwową Szkołę Przemysłu Drzewnego. W latach dwudziestych XX wieku z wielkim sukcesem kierował nią architekt, rzeźbiarz Karol Stryjeński. Szkoła została rozbudowana, a prace jej uczniów osiągały wysoki poziom artystyczny, czego dowodem były liczne nagrody na Wystawie Sztuk Dekoracyjnych w Paryżu w roku 1925, w tym Grand Prix dla rzeźbiarza Jana Szczepkowskiego, autora „Kapliczki polskiej”. W latach powojennych szkoła podzieliła się. Część, związana z rzeźbą wyodrębniła się pod egidą Ministerstwa Kultury i Sztuki jako Liceum Sztuk Plastycznych. Kierował nią Antoni Kenar, a kiedy zmarł w roku 1959, szkole nadano jego imię. Równolegle funkcjonowało technikum budowlane przekształcone ostatecznie w Zespół Szkół Zawodowych imienia doktora Władysława Matlakowskiego – lekarza, pisarza i etnografa, znawcy góralskiego budownictwa.